Nog 1 dag en dan zijn we niet meer thuis. De kinderen moeten weer naar school. Ik weet dat er veel ouders dolblij mee zijn, maar van mij hadden de scholen nog wel even dicht mogen blijven...
De mails die we krijgen van school staan vol met wat moet en wat niet mag, alles in het teken van afstand houden. Mijn hart huilt, wat doe ik mijn kinderen aan?
Ze willen zelf graag weer naar school en dus gaan ze, ik vertrouw op mijn kinderen. Maar het voelt of ik ze naar het hol van de leeuw breng. Niet omdat ik bang ben voor besmetting, maar omdat ik heel verdrietig ben door de berichtgeving van school en ik me afvraag wat alle afstand afstand afstand met mijn kinderen zal doen.
Tot voor kort lukte het nog om positief te zijn, maar nu is het weg.
maandag 11 mei 2020
zaterdag 25 april 2020
Pasen
Pasen is alweer twee weken geleden, maar ik had er wel over geschreven, wil ik toch graag hier delen.
12 april 2020. Pasen. Het einde van de 40 dagen tijd. Het einde van vasten (voor ons: geen snoep, koek, chips, alcohol). 6 weken geleden vierden we carnaval in Brabant. We logeerden bij opa en oma, op zaterdag gingen we naar de optocht, maar op zondag werden de optochten vanwege de regen en de harde wind afgelast en daarom vierden we het toen binnen, in een grote zaal met heel veel andere mensen. We kwamen mensen tegen die we lang niet gezien hadden en begroetten die met drie kussen. Ze vertelden dat ze in Italië geweest waren, daar maakten we nog grapjes over.
De volgende dag hoorden we van de eerste besmetting van het coronavirus in Nederland, die meneer woonde niet ver van de plek waar wij carnaval aan het vieren waren. Hij had het waarschijnlijk uit Italië meegenomen. Toen stonden we er nog niet zo bij stil. Ik kijk of luister doorgaans weinig naar het nieuws en corona was nog iets van ver weg.
Na de carnaval gingen we de vastenweken in. Dat dit de vreemdste weken van ons leven ging gingen worden, hadden we toen nog niet kunnen bedenken. Het coronavirus begon in Brabant om zich heel te slaan. Ook nu maakten we nog grapjes over hoe dicht bij wij waren geweest en of we het ook zouden krijgen. Er werden maatregelen ingevoerd, geen handen meer geven, afstand houden, het voelde raar en het maakte ons lacherig.
En toen gingen de scholen dicht. Juist op het moment dat onze dochter haar eerste wendag zou hebben. Twee weken later werd ze 4 en we wisten nog niet hoe dat met haar verjaardag moest. Ik begin dagelijks op de nos site te kijken en hield de cijfers in de gaten. De verjaardag van onze dochter vierden we met alleen ons gezin. En ik begon bij de thuiszorg speciale coronaroutes te doen, thuiszorg bij cliënten met corona of verdacht van corona.
De wereld werd grimmiger. Maar wij waren nog steeds aan het vasten en keken uit naar Pasen. Feest van hoop. Met alle ellende om ons heen en eigenlijk vrijwel nergens meer heen morgen, werd het vasten steeds moeilijker vol te houden. We hadden zin in chocola en lustten 's avonds wel een borrel. Maar we hielden vol!
En toen was het Pasen. Normaal gaan we dan 's ochtends naar de kerk, vieren we daar samen de opstanding van Jezus en daarna gaan we naar de familie. Dit jaar waren de kerken dicht en op bezoek gaan mocht niet. Dus vierden we het thuis. Uitgebreid ontbijt met ons gezin, lezen uit de bijbel, samen praten over de inhoud van Pasen. En we aten chocola.
In zes weken tijd was de wereld volledig veranderd. Van vrolijk met iedereen carnaval vieren, maar alleen met ons gezin thuis zitten. Maar we houden hoop, dat is immers de boodschap van Pasen. Hoop dat het goed komt. De natuur laat dat al zien. Alles bloeit en komt uit. En vooral hopen we dat we snel weer naar Brabant mogen om heel veel met opa en oma te kunnen knuffelen.
12 april 2020. Pasen. Het einde van de 40 dagen tijd. Het einde van vasten (voor ons: geen snoep, koek, chips, alcohol). 6 weken geleden vierden we carnaval in Brabant. We logeerden bij opa en oma, op zaterdag gingen we naar de optocht, maar op zondag werden de optochten vanwege de regen en de harde wind afgelast en daarom vierden we het toen binnen, in een grote zaal met heel veel andere mensen. We kwamen mensen tegen die we lang niet gezien hadden en begroetten die met drie kussen. Ze vertelden dat ze in Italië geweest waren, daar maakten we nog grapjes over.
De volgende dag hoorden we van de eerste besmetting van het coronavirus in Nederland, die meneer woonde niet ver van de plek waar wij carnaval aan het vieren waren. Hij had het waarschijnlijk uit Italië meegenomen. Toen stonden we er nog niet zo bij stil. Ik kijk of luister doorgaans weinig naar het nieuws en corona was nog iets van ver weg.
Na de carnaval gingen we de vastenweken in. Dat dit de vreemdste weken van ons leven ging gingen worden, hadden we toen nog niet kunnen bedenken. Het coronavirus begon in Brabant om zich heel te slaan. Ook nu maakten we nog grapjes over hoe dicht bij wij waren geweest en of we het ook zouden krijgen. Er werden maatregelen ingevoerd, geen handen meer geven, afstand houden, het voelde raar en het maakte ons lacherig.
En toen gingen de scholen dicht. Juist op het moment dat onze dochter haar eerste wendag zou hebben. Twee weken later werd ze 4 en we wisten nog niet hoe dat met haar verjaardag moest. Ik begin dagelijks op de nos site te kijken en hield de cijfers in de gaten. De verjaardag van onze dochter vierden we met alleen ons gezin. En ik begon bij de thuiszorg speciale coronaroutes te doen, thuiszorg bij cliënten met corona of verdacht van corona.
De wereld werd grimmiger. Maar wij waren nog steeds aan het vasten en keken uit naar Pasen. Feest van hoop. Met alle ellende om ons heen en eigenlijk vrijwel nergens meer heen morgen, werd het vasten steeds moeilijker vol te houden. We hadden zin in chocola en lustten 's avonds wel een borrel. Maar we hielden vol!
En toen was het Pasen. Normaal gaan we dan 's ochtends naar de kerk, vieren we daar samen de opstanding van Jezus en daarna gaan we naar de familie. Dit jaar waren de kerken dicht en op bezoek gaan mocht niet. Dus vierden we het thuis. Uitgebreid ontbijt met ons gezin, lezen uit de bijbel, samen praten over de inhoud van Pasen. En we aten chocola.
In zes weken tijd was de wereld volledig veranderd. Van vrolijk met iedereen carnaval vieren, maar alleen met ons gezin thuis zitten. Maar we houden hoop, dat is immers de boodschap van Pasen. Hoop dat het goed komt. De natuur laat dat al zien. Alles bloeit en komt uit. En vooral hopen we dat we snel weer naar Brabant mogen om heel veel met opa en oma te kunnen knuffelen.
donderdag 23 april 2020
Vaker doen
Gek genoeg hoor ik de laatste dagen steeds vaker 'kunnen we dit vaker doen?' En wat doen we nu helemaal? Alles is dicht en we mogen nergens heen. En toch kunnen we genieten. We wandelen veel, we nemen gesmeerde boterhammen mee, bananen, drinken en we gaan. We zoeken een rustig bankje waar we onze boterhammen opeten, als we een speeltuin tegenkomen waar niemand speelt, kunnen ze lekker in de speeltuin spelen. Het zijn simpele dingen, maar de kinderen genieten er schijnbaar enorm van.
Omdat we eigenlijk nergens heen mogen, gaan we ook niet met de auto weg. Fietsen doen we wel. Ook weer met eten en drinken mee en dan fietsen we naar het strandje. Van te voren afgesproken dat we er alleen kunnen spelen als het er rustig is. Er is bijna niemand op het strand, dus de kinderen juichen, we zoeken een bankje in de zon, de schoenen gaan uit en we hebben een heerlijke lunch! Het voelt als uit eten.
Daarna voelen we ons uitgelaten en we hebben geen zin om nu al naar huis te gaan. Dus rijden we een zijweggetje in, we komen bij een uitzichtpunt en genieten van wat we zien. We wonen hier al zo lang in de buurt en zijn hier nog nooit geweest!! We rijden verder en komen in een mooi natuurgebied waar de Schotse hooglanders heerlijk met de voeten in het water staan. De kinderen zijn verrukt, het lijkt de dierentuin wel. Ook ik geniet met volle teugen van zowel het uitzicht, als van mijn gezin.
Het is al laat als we thuis komen, ik flans snel een makkelijke pasta in elkaar en we eten samen bij de tv en de kinderen stellen de inmiddels de bekende vraag: kunnen we dit vaker doen???
De coronacrisis heeft heel veel nadelen, maar er zijn ook lichtpunjes, we zijn altijd wel van het genieten van kleine dingen, maar nu is dat nog een tikje meer.
Omdat we eigenlijk nergens heen mogen, gaan we ook niet met de auto weg. Fietsen doen we wel. Ook weer met eten en drinken mee en dan fietsen we naar het strandje. Van te voren afgesproken dat we er alleen kunnen spelen als het er rustig is. Er is bijna niemand op het strand, dus de kinderen juichen, we zoeken een bankje in de zon, de schoenen gaan uit en we hebben een heerlijke lunch! Het voelt als uit eten.
Daarna voelen we ons uitgelaten en we hebben geen zin om nu al naar huis te gaan. Dus rijden we een zijweggetje in, we komen bij een uitzichtpunt en genieten van wat we zien. We wonen hier al zo lang in de buurt en zijn hier nog nooit geweest!! We rijden verder en komen in een mooi natuurgebied waar de Schotse hooglanders heerlijk met de voeten in het water staan. De kinderen zijn verrukt, het lijkt de dierentuin wel. Ook ik geniet met volle teugen van zowel het uitzicht, als van mijn gezin.
Het is al laat als we thuis komen, ik flans snel een makkelijke pasta in elkaar en we eten samen bij de tv en de kinderen stellen de inmiddels de bekende vraag: kunnen we dit vaker doen???
De coronacrisis heeft heel veel nadelen, maar er zijn ook lichtpunjes, we zijn altijd wel van het genieten van kleine dingen, maar nu is dat nog een tikje meer.
woensdag 22 april 2020
Wisseldag
Op dagen dat ik werk, moet ik vanaf 15 uur beschikbaar zijn en kan het dus zijn dat ik om 14.30 uur weg moet. De middag op pad met de kinderen, zit er dan niet in.
Zaterdag zorgde dat voor flink verveelde kinderen, er was geen schoolwerk te doen en behalve een korte wandeling, konden we de middag nergens heen. Ik had nog geen cliënt om 15 uur, dus ik was wel gewoon thuis, de kinderen hingen een beetje rond en wisten niks te doen. Toen stelde ik voor om de volgende dag, zondag, dan te wisselen met maandag. Zondag moest ik werken, dus weer zo'n rare dag, maar maandag was ik vrij!
Zo gezegd, zo gedaan, zondagochtend mochten de kinderen eerst tv kijken en daarna gingen we wel volgens onze gezinstraditie lekker uitgebreid samen ontbijten, maar toen begonnen we met school. Het was mooi weer en we gingen buiten zitten met alle schoolwerk. Dat viel niet mee, want het waaide flink, dus af en toe vloog er een boek of schrift door de tuin, maar dat mocht de pret niet drukken. De motivatie haalden we uit de vrije maandag die we voor ons hadden liggen. Ik had duidelijk gezegd dat we maandag pas weg konden als alle werk af was.
Het lukte! Toen ik naar mijn werk ging, moest er nog wel één en ander gebeuren, maar de volgende dag was het af. De groep 3er wilde nog wel graag even een stukje tekst voorlezen aan juf, dus dat deden we nog wel even en ook gelijk maar de rijtjes nog aan juf voorgelezen. Het werk van gisteren nog even nagekeken en toen spullen pakken! Ik had vers brood gebakken, we nemen worst mee voor bij het brood, verder nog flesjes water mee en we gingen op pad naar de speeltuin. Dat was een goed idee! Het was mooi weer en we waren in die speeltuin al lang niet meer geweest, dus de kinderen leefden zich heerlijk uit. En ik had een boek mee. Op ons picknickkleedje, in de zon, boek er bij, vers brood. Na een lange week werken, was dit even volop genieten.
Toen moesten de dames natuurlijk plassen en ik eigenlijk ook wel, dus we fietsten naar huis voor een sanitaire stop. Gelijk maar even wortels en aardappelen schoonmaken en alvast klaarzetten in de pan. Flesjes water vullen en weer op pad naar een andere speeltuin. Weer een speeltuin waar we normaal nooit komen, weer een plekje in de zon en natuurlijk ook mijn boek weer mee.
Om half 5 waren we thuis, allemaal met rode wangen van het buiten zijn. Moe gespeeld, moe gefietst en optimaal genoten van onze vrije dag. En ik hoefde alleen het gas onder de pan aan te zetten en de tafel te dekken, hoe relaxed wil je het hebben. Er zijn misschien nadelen aan de thuisschool, maar een groot voordeel is toch wel dat we onze uren zelf kunnen indelen!!
Zaterdag zorgde dat voor flink verveelde kinderen, er was geen schoolwerk te doen en behalve een korte wandeling, konden we de middag nergens heen. Ik had nog geen cliënt om 15 uur, dus ik was wel gewoon thuis, de kinderen hingen een beetje rond en wisten niks te doen. Toen stelde ik voor om de volgende dag, zondag, dan te wisselen met maandag. Zondag moest ik werken, dus weer zo'n rare dag, maar maandag was ik vrij!
Zo gezegd, zo gedaan, zondagochtend mochten de kinderen eerst tv kijken en daarna gingen we wel volgens onze gezinstraditie lekker uitgebreid samen ontbijten, maar toen begonnen we met school. Het was mooi weer en we gingen buiten zitten met alle schoolwerk. Dat viel niet mee, want het waaide flink, dus af en toe vloog er een boek of schrift door de tuin, maar dat mocht de pret niet drukken. De motivatie haalden we uit de vrije maandag die we voor ons hadden liggen. Ik had duidelijk gezegd dat we maandag pas weg konden als alle werk af was.
Het lukte! Toen ik naar mijn werk ging, moest er nog wel één en ander gebeuren, maar de volgende dag was het af. De groep 3er wilde nog wel graag even een stukje tekst voorlezen aan juf, dus dat deden we nog wel even en ook gelijk maar de rijtjes nog aan juf voorgelezen. Het werk van gisteren nog even nagekeken en toen spullen pakken! Ik had vers brood gebakken, we nemen worst mee voor bij het brood, verder nog flesjes water mee en we gingen op pad naar de speeltuin. Dat was een goed idee! Het was mooi weer en we waren in die speeltuin al lang niet meer geweest, dus de kinderen leefden zich heerlijk uit. En ik had een boek mee. Op ons picknickkleedje, in de zon, boek er bij, vers brood. Na een lange week werken, was dit even volop genieten.
Toen moesten de dames natuurlijk plassen en ik eigenlijk ook wel, dus we fietsten naar huis voor een sanitaire stop. Gelijk maar even wortels en aardappelen schoonmaken en alvast klaarzetten in de pan. Flesjes water vullen en weer op pad naar een andere speeltuin. Weer een speeltuin waar we normaal nooit komen, weer een plekje in de zon en natuurlijk ook mijn boek weer mee.
Om half 5 waren we thuis, allemaal met rode wangen van het buiten zijn. Moe gespeeld, moe gefietst en optimaal genoten van onze vrije dag. En ik hoefde alleen het gas onder de pan aan te zetten en de tafel te dekken, hoe relaxed wil je het hebben. Er zijn misschien nadelen aan de thuisschool, maar een groot voordeel is toch wel dat we onze uren zelf kunnen indelen!!
vrijdag 17 april 2020
Weer een week thuisschool
Maandag is het Pasen. We rommelen wat aan in huis, zitten bij de kachel en eten lekkere dingen. Van tevoren hadden we bedacht dat we ook schoolwerk konden doen, maar daar hebben we geen zin in. De oudste maakt wel een lesje verkeer en de middelste oefent tellen in stapjes van twee met de gevonden chocolade-eitjes. Verder genieten we van elkaar, lezen we het paasverhaal en praten we over de betekenis van Pasen.
Dinsdag heb ik het voornemen om op tijd op te staan en gelijk met school te beginnen, maar bij het horen van de gezellig spelende kinderen, draai ik me liever nog even om... Nee, niet goed, hup eruit en aankleden. De jongste vraagt verongelijkt 'Waarom moet ik me aankleden? Ik mag toch niet naar school.' 'Dat klopt, maar we gaan toch thuisschool doen.' Stilte. 'En je gaat straks skypen met juf, dat kan toch niet in je pyjama?' Oké, ze gaat zich aankleden.
Even laten zitten we dan toch met ons allen aan tafel en na het bijbellezen beginnen weer aan de opdrachten van de weektaken. Ik snap zelf niks van de keersommen onder elkaar van groep 6, maar Google is gewillig en al snel hebben we het door en worden de sommen gemaakt. Zo heeft ook juf mama weer iets geleerd.
Om 10 uur gaan we weer vol de mobiele eenheid in. Groep 3 op de Skype en de oudste op whereby voor dyslexie les En waar dit drie weken geleden nog volop voor stress zorgde, gaat het vandaag heel vloeiend. Hoera.
Woensdag. De kinderen hebben besloten dat ze zich gelijk aankleden en zelf voor een ontbijt zorgen, wat ik natuurlijk van harte toejuich. Als ik beneden kom, zitten ze er al klaar voor. We gaan vol goede moed aan de slag, vandaag worden we niet onderbroken door Skype wat stiekem heel fijn is.
Om 10 uur zijn we al een mooie eind op weg. De kleuter heeft drie werkjes gemaakt. Leuk om te zien dat haar concentratie toeneemt en het tellen steeds beter gaat! De groep 3er heeft bijna alles af, maar stort langzaam in. Boos, moe, verdrietig, het valt niet mee. De groep 6er gaat eigenlijk heel goed. Ze maakt met frisse tegenzin de laatste sommen en dan is het pauze! Ik heb appel, banaan en drinken buiten staan en dank de zon voor haar stralen.
De kinderen nemen hun handpoppen mee naar buiten en vermaken mij aan elkaar met hun poppenkastspel. Ik geniet, tot er er ruzie van komt. Ik pak het spul bijeen en we gaan wandelen! Dat doet ons allen goed.
Thuisgekomen gaat de oudste nog wat sommen maken en maak ik tosti's. Ik kijk de sommen na en zie dat ze iets niet goed gedaan heeft. Ik wil het aan haar uitleggen, maar binnen no-time verschijnt er een donderwolk boven haar hoofd en dan wordt het mij even teveel. Deze puberbui kan ik er nu even niet bij hebben. Ik besluit dat de uitleg maar moet wachten en ga de tafel dekken. We eten buiten en ik ben moe...
Na de lunch is het 1 uur, over een uur moet ik richting mijn werk. Voor mijn gevoel heb ik er al een werkdag op zitten, maar ik ben nog niet eens halverwege. Ik laat school voor wat het is, doe nog snel wat huishouden en plof daarna even met een boek in de zon.
Donderdag is papadag, maar omdat papa op andere dagen minder uren kan maken, werkt hij de donderdagochtend ook, thuis in de keuken. We komen wat traag op gang, maar zetten er wel de vaart in en voor het skypen is er alweer veel af. Omdat papa en mama samen thuis zijn kan de één helpen met Skype en de ander helpt met het schoolwerk.
Voor de lunch is al het werk af. Gelukkig, want het is mooi weer, lekker buiten spelen. Later de middag liggen de jongste twee op bed en kruipt de oudste met de tablet op de bank om MOO te gaan doen. Mama gaat weer aan het werk.
Vrijdag valt het niet mee om nog wat intrinsieke motivatie te vinden dus besluiten we gebruik te maken van een beloning. Als al het werk af is, gaan we fietsen naar een grote speeltuin. Mama legt alvast een goed leesboek in de fietsmand, Zij is vandaag vrij en kan ook wel een beloning gebruiken.
We werken hard en voor de lunch is alles klaar. De middelste leest nog een verhaaltje voor aan juf via WhatsApp, de oudste maakt de lessen verkeer af en dan zijn we klaar. Weekend!
Dinsdag heb ik het voornemen om op tijd op te staan en gelijk met school te beginnen, maar bij het horen van de gezellig spelende kinderen, draai ik me liever nog even om... Nee, niet goed, hup eruit en aankleden. De jongste vraagt verongelijkt 'Waarom moet ik me aankleden? Ik mag toch niet naar school.' 'Dat klopt, maar we gaan toch thuisschool doen.' Stilte. 'En je gaat straks skypen met juf, dat kan toch niet in je pyjama?' Oké, ze gaat zich aankleden.
Even laten zitten we dan toch met ons allen aan tafel en na het bijbellezen beginnen weer aan de opdrachten van de weektaken. Ik snap zelf niks van de keersommen onder elkaar van groep 6, maar Google is gewillig en al snel hebben we het door en worden de sommen gemaakt. Zo heeft ook juf mama weer iets geleerd.
Om 10 uur gaan we weer vol de mobiele eenheid in. Groep 3 op de Skype en de oudste op whereby voor dyslexie les En waar dit drie weken geleden nog volop voor stress zorgde, gaat het vandaag heel vloeiend. Hoera.
Woensdag. De kinderen hebben besloten dat ze zich gelijk aankleden en zelf voor een ontbijt zorgen, wat ik natuurlijk van harte toejuich. Als ik beneden kom, zitten ze er al klaar voor. We gaan vol goede moed aan de slag, vandaag worden we niet onderbroken door Skype wat stiekem heel fijn is.
Om 10 uur zijn we al een mooie eind op weg. De kleuter heeft drie werkjes gemaakt. Leuk om te zien dat haar concentratie toeneemt en het tellen steeds beter gaat! De groep 3er heeft bijna alles af, maar stort langzaam in. Boos, moe, verdrietig, het valt niet mee. De groep 6er gaat eigenlijk heel goed. Ze maakt met frisse tegenzin de laatste sommen en dan is het pauze! Ik heb appel, banaan en drinken buiten staan en dank de zon voor haar stralen.
De kinderen nemen hun handpoppen mee naar buiten en vermaken mij aan elkaar met hun poppenkastspel. Ik geniet, tot er er ruzie van komt. Ik pak het spul bijeen en we gaan wandelen! Dat doet ons allen goed.
Thuisgekomen gaat de oudste nog wat sommen maken en maak ik tosti's. Ik kijk de sommen na en zie dat ze iets niet goed gedaan heeft. Ik wil het aan haar uitleggen, maar binnen no-time verschijnt er een donderwolk boven haar hoofd en dan wordt het mij even teveel. Deze puberbui kan ik er nu even niet bij hebben. Ik besluit dat de uitleg maar moet wachten en ga de tafel dekken. We eten buiten en ik ben moe...
Na de lunch is het 1 uur, over een uur moet ik richting mijn werk. Voor mijn gevoel heb ik er al een werkdag op zitten, maar ik ben nog niet eens halverwege. Ik laat school voor wat het is, doe nog snel wat huishouden en plof daarna even met een boek in de zon.
Donderdag is papadag, maar omdat papa op andere dagen minder uren kan maken, werkt hij de donderdagochtend ook, thuis in de keuken. We komen wat traag op gang, maar zetten er wel de vaart in en voor het skypen is er alweer veel af. Omdat papa en mama samen thuis zijn kan de één helpen met Skype en de ander helpt met het schoolwerk.
Voor de lunch is al het werk af. Gelukkig, want het is mooi weer, lekker buiten spelen. Later de middag liggen de jongste twee op bed en kruipt de oudste met de tablet op de bank om MOO te gaan doen. Mama gaat weer aan het werk.
Vrijdag valt het niet mee om nog wat intrinsieke motivatie te vinden dus besluiten we gebruik te maken van een beloning. Als al het werk af is, gaan we fietsen naar een grote speeltuin. Mama legt alvast een goed leesboek in de fietsmand, Zij is vandaag vrij en kan ook wel een beloning gebruiken.
We werken hard en voor de lunch is alles klaar. De middelste leest nog een verhaaltje voor aan juf via WhatsApp, de oudste maakt de lessen verkeer af en dan zijn we klaar. Weekend!
woensdag 8 april 2020
Prepuber
Als je 10 bent ben je officieel nog geen puber, maar oefen je daar al wel vast voor. Als je dan ook nog eens fulltime met je irritante ouders opgescheept zit en thuis schoolwerk moet gaan doen, dan wordt je leven wel heel erg zwaar.
De puber heeft al rekenen en taal gedaan met de nodige gepuf en gesteun. Het is prachtig mooi weer dus we lunchen buiten en daarna moet er helaas nog meer schoolwerk gedaan worden. De puber vindt dat het schrijven morgen ook wel kan. Ik wijs haar erop dat er morgen ook weer nieuw rekenwerk en taalwerk is en dat ze dan dubbel schrijven moet doen. Ze kreunt hartstochtelijk en verdwijnt naar binnen.
Een tijdje later komt ze weer naar buiten, zonder iets te zeggen loopt ze naar de schommel. Ik kijk naar haar en vraag naar de stand van zaken. Van haar gemompel is weinig te maken. 'Is je werk nu af of niet?' vraag ik. 'Jaha' is het antwoord. Dan begint ze te giechelen. 'Ik had me verstopt in de woonkamer, zodat niemand me kon vinden en toen heb ik het schrijven gemaakt'. Ze huppelt door de tuin en gaat spelen.
Zal ik haar nu vertellen dat ze nog woordjes moet oefenen, of zal ik nog even wachten?
De puber heeft al rekenen en taal gedaan met de nodige gepuf en gesteun. Het is prachtig mooi weer dus we lunchen buiten en daarna moet er helaas nog meer schoolwerk gedaan worden. De puber vindt dat het schrijven morgen ook wel kan. Ik wijs haar erop dat er morgen ook weer nieuw rekenwerk en taalwerk is en dat ze dan dubbel schrijven moet doen. Ze kreunt hartstochtelijk en verdwijnt naar binnen.
Een tijdje later komt ze weer naar buiten, zonder iets te zeggen loopt ze naar de schommel. Ik kijk naar haar en vraag naar de stand van zaken. Van haar gemompel is weinig te maken. 'Is je werk nu af of niet?' vraag ik. 'Jaha' is het antwoord. Dan begint ze te giechelen. 'Ik had me verstopt in de woonkamer, zodat niemand me kon vinden en toen heb ik het schrijven gemaakt'. Ze huppelt door de tuin en gaat spelen.
Zal ik haar nu vertellen dat ze nog woordjes moet oefenen, of zal ik nog even wachten?
Mama!!!
'Mama!!! Mama!!!'
Ik ben bezig de keuken op te ruimen. Daar was ik net weer voor de derde keer aan begonnen. Met een zucht leg ik neer wat ik in mijn handen had en ga weer naar buiten.
'Wat is er?' vraag ik. 'Ze vindt mij stom!' Vanuit de andere hoek van de tuin hoor ik verontwaardigd 'nietus!' Ik zucht nog een keer en zeg 'ze zegt van niet, dus lees maar rustig door.' En ik begin voor de vierde keer aan de keuken.
Het is woensdag. Een doodnormale woensdag, geen feestdag, geen vakantie, zelfs geen margedag en toch zijn de kinderen alledrie thuis. Oh ja, Ze zijn ook niet ziek. Wij niet. Heel veel andere mensen op de wereld wel. De hele wereld is in de ban van het coronavirus. Meneer Rutte heeft ons gezegd thuis te blijven en deed de scholen dicht. En zo werd ik van verpleegkundige ook nog een soort van juf. We krijgen materiaal en uitleg van school en ik doe mijn best dat over te brengen op de kinderen. Groep een, groep drie en groep zes. Oh ja en daarnaast ben ik ook nog steeds verpleegkundige, wat ineens een Belangrijk Beroep is geworden. Ik werk nu drie keer zoveel als normaal in de thuiszorg voor coronapatiënten.
'Mama!' Als ik nou eens voor elke "mama" betaald werd. Geduldig leg ik mijn werk weer neer en loop naar buiten. De kleuter heeft een mooie krijttekening op de oprit gemaakt (check creatieve opdracht) en ik prijs haar werk. Wat ze nu mag gaan doen? Weet ik veel, verzin maar iets, je bent vier, je hebt je sticker al verdiend, dat kan ik niet zeggen, mijn keuken is nog altijd net een oorlogsgebied. Zus heeft de oplossing, Ze moet nog rijtjes lezen en de kleuter mag luisteren. Ze vouwen zich samen in de hangstoel en zijn weer vijf minuten rustig. Ik zet bekers in de vaatwasser en hoor alweer 'mama!!!'
Ik ben bezig de keuken op te ruimen. Daar was ik net weer voor de derde keer aan begonnen. Met een zucht leg ik neer wat ik in mijn handen had en ga weer naar buiten.
'Wat is er?' vraag ik. 'Ze vindt mij stom!' Vanuit de andere hoek van de tuin hoor ik verontwaardigd 'nietus!' Ik zucht nog een keer en zeg 'ze zegt van niet, dus lees maar rustig door.' En ik begin voor de vierde keer aan de keuken.
Het is woensdag. Een doodnormale woensdag, geen feestdag, geen vakantie, zelfs geen margedag en toch zijn de kinderen alledrie thuis. Oh ja, Ze zijn ook niet ziek. Wij niet. Heel veel andere mensen op de wereld wel. De hele wereld is in de ban van het coronavirus. Meneer Rutte heeft ons gezegd thuis te blijven en deed de scholen dicht. En zo werd ik van verpleegkundige ook nog een soort van juf. We krijgen materiaal en uitleg van school en ik doe mijn best dat over te brengen op de kinderen. Groep een, groep drie en groep zes. Oh ja en daarnaast ben ik ook nog steeds verpleegkundige, wat ineens een Belangrijk Beroep is geworden. Ik werk nu drie keer zoveel als normaal in de thuiszorg voor coronapatiënten.
'Mama!' Als ik nou eens voor elke "mama" betaald werd. Geduldig leg ik mijn werk weer neer en loop naar buiten. De kleuter heeft een mooie krijttekening op de oprit gemaakt (check creatieve opdracht) en ik prijs haar werk. Wat ze nu mag gaan doen? Weet ik veel, verzin maar iets, je bent vier, je hebt je sticker al verdiend, dat kan ik niet zeggen, mijn keuken is nog altijd net een oorlogsgebied. Zus heeft de oplossing, Ze moet nog rijtjes lezen en de kleuter mag luisteren. Ze vouwen zich samen in de hangstoel en zijn weer vijf minuten rustig. Ik zet bekers in de vaatwasser en hoor alweer 'mama!!!'
Abonneren op:
Posts (Atom)