Mama!!!

'Mama!!! Mama!!!'
Ik ben bezig de keuken op te ruimen. Daar was ik net weer voor de derde keer aan begonnen. Met een zucht leg ik neer wat ik in mijn handen had en ga weer naar buiten.
'Wat is er?' vraag ik. 'Ze vindt mij stom!' Vanuit de andere hoek van de tuin hoor ik verontwaardigd 'nietus!' Ik zucht nog een keer en zeg 'ze zegt van niet, dus lees maar rustig door.' En ik begin voor de vierde keer aan de keuken.

Het is woensdag. Een doodnormale woensdag, geen feestdag, geen vakantie, zelfs geen margedag en toch zijn de kinderen alledrie thuis. Oh ja, Ze zijn ook niet ziek. Wij niet. Heel veel andere mensen op de wereld wel. De hele wereld is in de ban van het coronavirus. Meneer Rutte heeft ons gezegd thuis te blijven en deed de scholen dicht. En zo werd ik van verpleegkundige ook nog een soort van juf. We krijgen materiaal en uitleg van school en ik doe mijn best dat over te brengen op de kinderen. Groep een, groep drie en groep zes. Oh ja en daarnaast ben ik ook nog steeds verpleegkundige, wat ineens een Belangrijk Beroep is geworden. Ik werk nu drie keer zoveel als normaal in de thuiszorg voor coronapatiënten.


'Mama!' Als ik nou eens voor elke "mama" betaald werd. Geduldig leg ik mijn werk weer neer en loop naar buiten. De kleuter heeft een mooie krijttekening op de oprit gemaakt (check creatieve opdracht) en ik prijs haar werk. Wat ze nu mag gaan doen? Weet ik veel, verzin maar iets, je bent vier, je hebt je sticker al verdiend, dat kan ik niet zeggen, mijn keuken is nog altijd net een oorlogsgebied. Zus heeft de oplossing, Ze moet nog rijtjes lezen en de kleuter mag luisteren. Ze vouwen zich samen in de hangstoel en zijn weer vijf minuten rustig. Ik zet bekers in de vaatwasser en hoor alweer 'mama!!!'