Pasen

Pasen is alweer twee weken geleden, maar ik had er wel over geschreven, wil ik toch graag hier delen.

12 april 2020. Pasen. Het einde van de 40 dagen tijd. Het einde van vasten (voor ons: geen snoep, koek, chips, alcohol). 6 weken geleden vierden we carnaval in Brabant. We logeerden bij opa en oma, op zaterdag gingen we naar de optocht, maar op zondag werden de optochten vanwege de regen en de harde wind afgelast en daarom vierden we het toen binnen, in een grote zaal met heel veel andere mensen. We kwamen mensen tegen die we lang niet gezien hadden en begroetten die met drie kussen. Ze vertelden dat ze in Italië geweest waren, daar maakten we nog grapjes over.

De volgende dag hoorden we van de eerste besmetting van het coronavirus in Nederland, die meneer woonde niet ver van de plek waar wij carnaval aan het vieren waren. Hij had het waarschijnlijk uit Italië meegenomen. Toen stonden we er nog niet zo bij stil. Ik kijk of luister doorgaans weinig naar het nieuws en corona was nog iets van ver weg.

Na de carnaval gingen we de vastenweken in. Dat dit de vreemdste weken van ons leven ging gingen worden, hadden we toen nog niet kunnen bedenken. Het coronavirus begon in Brabant om zich heel te slaan. Ook nu maakten we nog grapjes over hoe dicht bij wij waren geweest en of we het ook zouden krijgen. Er werden maatregelen ingevoerd, geen handen meer geven, afstand houden, het voelde raar en het maakte ons lacherig.

En toen gingen de scholen dicht. Juist op het moment dat onze dochter haar eerste wendag zou hebben. Twee weken later werd ze 4 en we wisten nog niet hoe dat met haar verjaardag moest. Ik begin dagelijks op de nos site te kijken en hield de cijfers in de gaten. De verjaardag van onze dochter vierden we met alleen ons gezin. En ik begon bij de thuiszorg speciale coronaroutes te doen, thuiszorg bij cliënten met corona of verdacht van corona.

De wereld werd grimmiger. Maar wij waren nog steeds aan het vasten en keken uit naar Pasen. Feest van hoop. Met alle ellende om ons heen en eigenlijk vrijwel nergens meer heen morgen, werd het vasten steeds moeilijker vol te houden. We hadden zin in chocola en lustten 's avonds wel een borrel. Maar we hielden vol!

En toen was het Pasen. Normaal gaan we dan 's ochtends naar de kerk, vieren we daar samen de opstanding van Jezus en daarna gaan we naar de familie. Dit jaar waren de kerken dicht en op bezoek gaan mocht niet. Dus vierden we het thuis. Uitgebreid ontbijt met ons gezin, lezen uit de bijbel, samen praten over de inhoud van Pasen. En we aten chocola.

In zes weken tijd was de wereld volledig veranderd. Van vrolijk met iedereen carnaval vieren, maar alleen met ons gezin thuis zitten. Maar we houden hoop, dat is immers de boodschap van Pasen. Hoop dat het goed komt. De natuur laat dat al zien. Alles bloeit en komt uit. En vooral hopen we dat we snel weer naar Brabant mogen om heel veel met opa en oma te kunnen knuffelen.